Fasten your seatbelts!

Hallo allemaal,

Live vanuit het prachtige Vancouver! Ze hebben hier gisteren voor het eerst sinds April weer regen gehad, je zou haast denken dat de buien mee overgevlogen zijn uit Nederland... Het zal wel niet, want het was best een lange reis: 's ochtends om kwart voor 10 thuis vertrokken, tegen 7 uur 's avonds geland in Vancouver en rond half 10 's avonds was ik bij mijn "Home away from home". Tegen die tijd was het bij jullie alweer ochtend, had ik nog niet echt geslapen en wist ik niet meer of ik voor het laatst had ontbeten, geluncht of gedineerd. Kortom, de het kleine bankje dat voor de eerste nacht mijn slaapplek zou zijn, zag er opeens erg gerieflijk uit. Het in slaap vallen duurde langer dank ik van mezelf gewend ben en een paar uur later was ik alweer wakker, met een heerlijk uitgeslapen gevoel. Mijn bioritme sprak duidelijk nog Nederlands, want hier in Canada was het half 4 's nachts.

De hoeveelheid beenruimte voldeed aan mijn verwachtingen (nauwelijks) en Britten eten duidelijk een stuk minder dan Surinamers (goh), maar al met al zijn de vluchten soepel verlopen. Ik heb geen enkele keer langer dan 5 minuten hoeven wachten op een paspoort controle, de overstap ging door de vertraging van de eerste vlucht ook mooi vlot en mijn koffer had al een rondje gemaakt toen ik daar aankwam. Mijn buurvrouw was een niet erg spraakzame Spaanse die haar zoon kwam bezoeken die in Vancouver promoveerde. Hoewel ze niet erg spraakzaam was voorkwam haar Spaanse bloed wel dat ze langer dan 5 minuten stil kon zitten, dus ik was blij dat ik aan de raamkant zat en niet, zoals die Britse mevrouw aan de andere kant zat, om de haverklap op moest staan.

Terwijl we al boven Vancouver vlogen besloot de piloot toch een andere aanvliegroute te kiezen, dus met een paar mooie hellende bochten heb ik in grote lijnen Google Maps kunnen verifiëren. Te midden van bergen die half verscholen gingen in een dik pak wolken, lag een netjes geordend patroon van straten en losstaande huizen, wat zich keer op keer herhaalde. De stad leek vanuit de lucht zo vlak als een biljartlaken, maar dit bleek later toch tegen te vallen. Nadat we laag over de delta van de Fraser rivier vlogen, afgeladen met vlotten van gekapte bomen die stroomafwaarts dreven (http://tiny.cc/y2hilx), maakte we een zachte 'touchdown' en zette ik voor het eerst voet op Canadese bodem: "One small step for mankind, but one giant leap for me" :)

Vanaf het vliegveld had ik 2 opties. Of ik zou al zeulend met mijn zware koffers in de trein stappen, vervolgens overstappen op de bus, op basis van GPS de juiste halte kiezen om uit te stappen en vervolgens het laatste stuk lopen tot ik huisnummer 2936 had gevonden. Of ik zou mijn adres aan een taxichauffeur laten zien, die dan mijn koffers achterin zou laden en me pal voor de deur zou afzetten. Een makkelijke keuze toch? Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan, dus ik ben naar het station gelopen.

Eerst een kwartier hannesen om de ticketautomaat te overtuigen dat mijn knaloranje pas van de ING toch echt een geldig betaalmiddel is. Hoewel het Maestro logo overal op staat, blijkt de pas tot nu toe bijna nergens te werken. Gelukkig deed de creditcard het wel, anders had ik eerst nog ergens een bank moeten zoeken. De 'Skytrain' bracht mij vlotjes naar station 'Broadway City Hall' waar ik vervolgens op zoek ging naar de bus. Bushokjes, daar doen ze hier niet aan en een klein bordje aan een lantaarnpaal bleek de enige aanwijzing te zijn dat daar binnenkort een bus zou stoppen. Op aanraden van een medewerken in de trein ging ik bij de halte voor lijn 99B staan, waar zich kort daarna meer mensen verzamelden. Valt meteen op dat de Vancouverianen/Vancouveraars/Vancouverinezen haast overdreven beleefd zijn. In plaats van een kluitje mensen te vormen, waarin iedereen probeert daar te staan waar de deur van de bus straks zal zijn, gaan ze netjes, één voor één, achter elkaar in de rij staan. Blijkbaar stond ik niet helemaal goed: "Excuse me mister, which line are you cueing up for?". Ik had geen idee, dus ben maar ergens aangesloten.

Ik had ondertussen geld gepind, zodat ik eventueel ook contant een kaartje kon kopen. De bus kwam, iedereen stapt in, slechts een enkeling koopt een kaartje door gepast te betalen. Blijkbaar is mijn treinkaart ook gewoon als buskaart nog geldig en maakt alles deel uit van een geïntegreerd 'transit' systeem, handig! Op een gegeven moment stapt iedereen uit, maar volgens mijn GPS-app moest ik toch nog echt een paar blokken verder zijn. Het was bij een treinstation, dus ik dacht dat toevallig iedereen over moest stappen op de trein. De buschauffeur was gelukkig zo vriendelijk om mij te vertellen dat dit de eindstop was, dus dat ook ik de bus moest verlaten.

Daar sta je dan. Ergens midden in een gigantische metropool bij een station genaamd 'Commercial Broadway Station', en ja, gezien de naam dacht ik eerst ook dat dit weer hetzelfde station was waar ik uit de trein was gekomen, maar gelukkig bleek ik toch een eind opgeschoten te zijn in de goede richting. Ondertussen kreeg ik toch wel wat honger en voor ik uit ging zoeken of er überhaupt nog een bus was die dichter bij mijn huis zou stoppen. Het woord multicultureel krijgt hier een volledig nieuwe betekenis. Het is niet dat er óók andere culturen vertegenwoordigd zijn, maar het stadsbeeld bestaat volledig uit andere culturen. De Canadees is gewoon één van de minderheden (of eigenlijk dus gelijkheden) die je op straat tegenkomt. Voordeel is dat je zelfs op dit willekeurige plekje midden in de uitgestrekte prairie die Vancouver heet, gewoon kan kiezen uit talloze eettentjes van verschillende culturen. Ik ging voor iets Aziatisch: Noodles met zoetzure kip en heerlijk gemarineerd rundvlees met zo'n soort bloemlaagje erom. Nadat ik weer wat energie had bijgetankt en bijgekomen was van alle hectiek die sinds de landing over me heen was gedenderd, begon ik vol goede moed aan de laatste etappe.

Bij het station hing een plattegrond met de trein- en busverbindingen, en na wat puzzelen waren er weer twee opties. De trein, of de bus. De trein kon eigenlijk niet missen, want ik stond al in het station, maar was wel wat verder lopen. En aangezien ik nog steeds met die koffers zeulde koos ik voor de bus. Na een rondje om het station vond ik de goede buslijn en na één keer vragen ook nog degene die in oostelijke richting ging. Niet veel later kwam de bus en een aantal blokken verder stapte ik weer uit. Waar ik een aantal uren eerder nog dacht dat Vancouver zo plat als een pannenkoek was, moest ik nu mijn beeld bijstellen. Ik stak de weg over en begon aan de klim richting mijn slaapplek. Gelukkig was ik met de bus gegaan en hoefde ik dus maar een paar honderd meter te lopen, eenmaal boven had ik het toch wel warm gekregen. En dan het spannende moment: Ding Dong.

Een Chinees ogende jongen, die goed Engels sprak en overigens later ook echt een Chinees bleek te zijn, deed open. Ik was gelukkig aan het goede adres, en mocht binnen komen :) Twee van de drie andere huisgenoten waren ook thuis, Eric uit Singapore, en Lukas uit Brazilië. Gezellig even kennis gemaakt tijdens een staande receptie in de 'woonkamer', wat eigenlijk een veredeld halletje is waar een piano tegenover een klein leren bankje staat. De keuken is wel ruim, maar met ook hier maar 2 stoelen aan de eettafel was al wel duidelijk dat ze veel tijd op hun eigen kamers doorbrachten. Maar het gesprek was gezellig en ze bleken het ook wel leuk te vinden om eens wat samen te doen, dus toch met een goed gevoel gaan slapen.

Met de Chinese jongen bleek het ook de volgende wel goed te klikken. Gezien de regen en het feit dat hij een auto voor de deur had staan, nodigde hij me uit om wat boodschappen te doen. Toen we net terug waren en de huisbazin belde dat ze een uur later langskwam zijn we er nog een keer op uit gegaan om geld te pinnen voor de huur. Dit bleek tegen te vallen, want het maximum bedrag van 500 Canadese Dollar (CAD) wilde de automaat niet meegeven, uiteindelijk bleek 240 CAD het maximum. Gelukkig had ik bij de eerste keer pinnen op dat treinstation ook meteen het maximum gedaan (toen 400 CAD) en kon ik toch een enigszins redelijke aanbetaling doen van de borg en de eerste maand huur. Doris, de huisbazin, bleek ook erg vriendelijk en kwam wel een andere keer terug voor de rest. Ze had zelfs een setje oude lakens meegenomen, omdat door de regen de andere lakens niet op tijd genoeg zouden drogen. Het is de meest vreselijke combinatie ooit (zie foto's) maar wel lekker om in een schoon bedje te kunnen slapen. Super attent!

's Middags heb ik afgesproken met Tiago, de vriend van de broer van een collega/vriendin van Maurits (een ex-bestuursgenoot van mij bij UniPartners), als ik het me goed herinner. Toevallig had Maurits de link gelegd dat Tiago en ik in hetzelfde weekend naar Vancouver vlogen en ons via Facebook in contact gebracht. Hij zit in een hostel in het centrum, dus een mooie gelegenheid om 'Downtown' te verkennen en een biertje te drinken. Meteen raak, want het eerste beste restaurant dat we tegenkwamen had Grolsch van de tap! Wat wil je nog meer? Vervolgens langs het water gelopen met een prachtig uitzicht op Noord-Vancouver en de achterliggende bergen. Op een terrasje aan het water een echt Canadees biertje geproefd, hoewel de hop en mout geïmporteerd waren uit Duitsland en Tsjechië. Smaakte ook zeker niet verkeerd! Hierover later meer, want het centrum ga ik zeker vaker opzoeken.

Om een lang verhaal niet nog langer te maken: wat een prachtige stad! Laten we afsluiten met een mooie quote:

"When was the last time you did something for the first time?"

Bij dezen mijn eerste groetjes uit Canada en tot de volgende blog :)