North Vancouver
Blijf op de hoogte en volg Teun
28 September 2014 | Canada, North Vancouver
De weersvoorspellingen bleken het bij het rechte eind te hebben, want na een aantal sombere, grijze dagen was het vorig weekend heerlijk weer. Zaterdag ben ik er met Tiago op uit getrokken. We spraken af bij Stanley Park (Downtown), met als doel de Lionsgate Bridge over te fietsen naar North Vancouver. Hoewel de naam misschien doet vermoeden dat dit gewoon een wijk van de stad Vancouver is, is het officieel een volledig aparte stad, net als West Vancouver, Richmond, Surrey, etc. Al deze steden zijn aaneen gegroeid tot 'The Greater Vancouver Area' met in totaal bijna 2,5 miljoen inwoners. 'Slechts' 600.000 daarvan wonen in Vancouver zelf. De steden lopen echter zo in elkaar over dat je niet zult merken dat je daadwerkelijk een andere stad ingaat.
Anyway, in ongeveer 45 minuten was ik bij de Lost Lagoon, een meer aan de rand van Stanley Park, waarin eenden, allerlei soorten vogels en zelfs schildpadden zonnen. Een nieuw record, want de vorige keer was ik niet in één keer goed gereden en deed ik er minstens een half uur langer over. Genietend van het zonnetje lees ik een aantal smsjes van Tiago dat hij eerst een half uur later zou zijn, toen een uur te laat kwam, en uiteindelijk dat hij nu echt haast ging maken. Een Drents' kwartiertje is niets bij een Braziliaan. Ik besloot alvast een nieuw stukje van Stanley Park te verkennen en kwam onderweg een wasberen-familie tegen, die achter een hek bij het Vancouver Aquarium wat lekkers gevonden hadden. Ze probeerden zich tevergeefs te verschuilen, want de nieuwsgierigheid won keer op keer van hun vluchtinstincten. Een typisch voorbeeld van ambivalent gedrag als ik meneer Blankevoort mag geloven.
Toen Tiago uiteindelijk op kwam dagen zijn we enigszins verdwaald in Stanley Park, want als er allemaal mooie kleine fietspaden zijn, waarom zou je dan de grote weg die over de brug gaat volgen... Op die manier kwamen we wel uit bij Prospect Point, het hoogste punt van het park met een prachtig uitzicht op onder andere de brug waarnaartoe we eigenlijk op weg waren. Na een shot cafeïne en de gouden tip van het meisje achter de bar waren we snel weer op de goede weg.
Een flinke tocht met heel wat hoogteverschillen later zagen we een bordje met 'Salmon Hatchery Capilano River', dus daar zijn we naartoe gefietst. De zalmkwekerij verhaalde over de levensloop van de verschillende zalmsoorten in deze omgeving. Na een trektocht door de oceaan, waar voor sommige soorten de route tot voorbij Alaska loopt, komen de zalmen terug naar de rivier om zich voort te planten. Omdat in een natuurlijke omgeving slechts enkele zalmen sterk genoeg zijn om eitjes te leggen, waarvan dan ook nog maar 3 baby-zalmpjes uiteindelijk overleven, zijn ze zo aardig een handje te helpen. De rivier is afgedamd, waardoor de zalmen gedwongen worden een zijkanaal met kunstmatige watervallen in te zwemmen. Dit kanaal wordt aan één kant afgeschermd met een glazen wand zodat wij mensen kunnen toekijken hoe de zalmen zich omhoog vechten. Tja, voor wat hoort wat.. want in deze kwekerij overleven ruim 300 baby-zalmpjes het van iedere zalm die fit genoeg is het parcours af te leggen. Een mooi gezicht die springende vissen, maar erg lastig te fotograferen, sorry.. Daarna hebben we nog een korte wandeling gedaan langs de kloven die de Capilano rivier in de loop der eeuwen heeft uitgeslepen.
Moe maar voldaan was de juiste omschrijving toen we terug waren in Downtown, want die brug blijft een flinke klim aangezien de doorvaarhoogte ruim 60 meter is om de vrachtschepen doorgang te bieden. Op aanraden van Jorn (waarvoor dank) hebben we een biertje gedronken en gegeten in The Three Brits, een erg gezellig café met uitzicht op English Bay, waar de ondergaande zon nog heerlijk binnenviel. Ze hebben hier trouwens heerlijke cheeseburgers met blauwe kaas :) Het deed mij even twijfelen toen ik het op de kaart zag staan, maar het werkt heel goed!
Zondag voelde ik de vorige dag nog goed in mijn benen en in plaats van aangenaam zonnig was het gewoon ronduit heet. Blijkbaar dachten mijn huisgenoten en de benedenburen (waar de wasmachine staat) allemaal hetzelfde: wassen! Met een beetje passen en meten kon iedereen zijn spulletjes kwijt aan een waslijn of -rek, waaraan alles in een uur of twee droog zou branden in de felle zon. Ik twijfelde of ik nog naar Grouse Mountain zou gaan, het was een prachtige dag, maar die klim is nogal berucht hier en de temperaturen in combinatie met de staat van mijn benen knaagden toch aan mijn zelfvertrouwen. Ik moest ook nog boodschappen doen, dus deed ik dat eerst maar. Uiteindelijk om een uur of 3 's middags besloot ik er toch voor te gaan, want een dag als deze krijgen we waarschijnlijk niet meer. Na flink wat speurwerk om de juiste bussen te vinden, passeerde ik uiteindelijk weer de zalmkwekerij en wist ik dat het niet ver meer was tot de voet van Grouse Mountain.
Ik kocht nog een extra fles drinken uit de automaat, want het was nog steeds bloedheet, en verruilde mijn slippers voor mijn wandelschoenen. Ik weet nu waaraan het pad zijn status ontleend en het doet zijn naam de Grouse Grind echt eer aan. Hoe je het ook went of keert, als jij in minder dan 3km zo'n 850 meter omhoog klimt ga je goed stuk. Er zijn fanatiekelingen (lees: gekken) die dit soort klimmen als sport oprennen. Het record staat met 23 minuten en 48 seconden (!) op naam van Sebastian Salas.. die is dus lang niet wijs.. De gemiddelde tijd die genoemd werd was anderhalf uur, en daar richtte ik mij dan ook op. Natuurlijk moet je niet te snel van start gaan, dat weet toch iedereen, maar toen ik een bordje tegenkwam met 1/4 schrok ik toch even. Tot dan toe ging het in een lekker tempo en je werd er wel moe van, maar het schoot wel mooi op. Maar allemachtig, dan moet ik dit dus nog 4 keer volhouden! Kwart twee en drie waren nog een stuk steiler, dus het was echt wel even afzien, maar des te groter de voldoening als je boven bent. Nu ben ik een echt Vancouverite (of Vancouverer, Vancouvereraar, Vancouverist, ofzo..)
Boven op Mount Grouse is een skigebied, maar is ook in de zomer van alles te doen: een vogelshow, een houthakkersshow, tal van wandelingen richting andere bergtoppen en een omheind stuk natuur waar twee zwarte beren leven. Helaas was het al bijna 6 uur en waren er geen voorstellingen meer, dus besloot ik een kijkje te nemen of de beren thuis waren. Zij waren net bezig aan hun avondmaal, dus ze zaten verstopt in hun nachthok. Desalniettemin gaaf om die grote beesten van dichtbij te kunnen zien en wie weet lopen ze de volgende keer wel buiten, want ik was vastbesloten nog een keer terug te komen.
Ondertussen is dit al wel weer een lang verhaal aan het worden en zijn we nog maar bij vorig weekend. Ook gisteren heb ik weer prachtig gefietst en gewandeld, ditmaal iets verder richting het oosten in Lynn Canyon Park. Wederom prachtig, met een wilde rivier die zich door diepe kloven naar beneden stort. Ik zal een aantal foto's toevoegen, ook al tonen die maar een fractie van al dat natuurschoon dat zich hier zo pal naast een wereldstad bevindt. Het blijft mij verbazen...
Ik hoop dat de blogs nog niet vervelen met al dat gewandel en gefiets, maar nu het weer hier minder wordt zullen er ook wel andere activiteiten op het programma komen.
Tot een volgende keer,
Liefs Teun
P.S. ook doordeweeks zit ik niet stil. Ik heb ondertussen een eerste versie van het tong-model af en een filmpje van de simulatie is hier te zien: http://youtu.be/60_At7Q1Kvg .
Anyway, in ongeveer 45 minuten was ik bij de Lost Lagoon, een meer aan de rand van Stanley Park, waarin eenden, allerlei soorten vogels en zelfs schildpadden zonnen. Een nieuw record, want de vorige keer was ik niet in één keer goed gereden en deed ik er minstens een half uur langer over. Genietend van het zonnetje lees ik een aantal smsjes van Tiago dat hij eerst een half uur later zou zijn, toen een uur te laat kwam, en uiteindelijk dat hij nu echt haast ging maken. Een Drents' kwartiertje is niets bij een Braziliaan. Ik besloot alvast een nieuw stukje van Stanley Park te verkennen en kwam onderweg een wasberen-familie tegen, die achter een hek bij het Vancouver Aquarium wat lekkers gevonden hadden. Ze probeerden zich tevergeefs te verschuilen, want de nieuwsgierigheid won keer op keer van hun vluchtinstincten. Een typisch voorbeeld van ambivalent gedrag als ik meneer Blankevoort mag geloven.
Toen Tiago uiteindelijk op kwam dagen zijn we enigszins verdwaald in Stanley Park, want als er allemaal mooie kleine fietspaden zijn, waarom zou je dan de grote weg die over de brug gaat volgen... Op die manier kwamen we wel uit bij Prospect Point, het hoogste punt van het park met een prachtig uitzicht op onder andere de brug waarnaartoe we eigenlijk op weg waren. Na een shot cafeïne en de gouden tip van het meisje achter de bar waren we snel weer op de goede weg.
Een flinke tocht met heel wat hoogteverschillen later zagen we een bordje met 'Salmon Hatchery Capilano River', dus daar zijn we naartoe gefietst. De zalmkwekerij verhaalde over de levensloop van de verschillende zalmsoorten in deze omgeving. Na een trektocht door de oceaan, waar voor sommige soorten de route tot voorbij Alaska loopt, komen de zalmen terug naar de rivier om zich voort te planten. Omdat in een natuurlijke omgeving slechts enkele zalmen sterk genoeg zijn om eitjes te leggen, waarvan dan ook nog maar 3 baby-zalmpjes uiteindelijk overleven, zijn ze zo aardig een handje te helpen. De rivier is afgedamd, waardoor de zalmen gedwongen worden een zijkanaal met kunstmatige watervallen in te zwemmen. Dit kanaal wordt aan één kant afgeschermd met een glazen wand zodat wij mensen kunnen toekijken hoe de zalmen zich omhoog vechten. Tja, voor wat hoort wat.. want in deze kwekerij overleven ruim 300 baby-zalmpjes het van iedere zalm die fit genoeg is het parcours af te leggen. Een mooi gezicht die springende vissen, maar erg lastig te fotograferen, sorry.. Daarna hebben we nog een korte wandeling gedaan langs de kloven die de Capilano rivier in de loop der eeuwen heeft uitgeslepen.
Moe maar voldaan was de juiste omschrijving toen we terug waren in Downtown, want die brug blijft een flinke klim aangezien de doorvaarhoogte ruim 60 meter is om de vrachtschepen doorgang te bieden. Op aanraden van Jorn (waarvoor dank) hebben we een biertje gedronken en gegeten in The Three Brits, een erg gezellig café met uitzicht op English Bay, waar de ondergaande zon nog heerlijk binnenviel. Ze hebben hier trouwens heerlijke cheeseburgers met blauwe kaas :) Het deed mij even twijfelen toen ik het op de kaart zag staan, maar het werkt heel goed!
Zondag voelde ik de vorige dag nog goed in mijn benen en in plaats van aangenaam zonnig was het gewoon ronduit heet. Blijkbaar dachten mijn huisgenoten en de benedenburen (waar de wasmachine staat) allemaal hetzelfde: wassen! Met een beetje passen en meten kon iedereen zijn spulletjes kwijt aan een waslijn of -rek, waaraan alles in een uur of twee droog zou branden in de felle zon. Ik twijfelde of ik nog naar Grouse Mountain zou gaan, het was een prachtige dag, maar die klim is nogal berucht hier en de temperaturen in combinatie met de staat van mijn benen knaagden toch aan mijn zelfvertrouwen. Ik moest ook nog boodschappen doen, dus deed ik dat eerst maar. Uiteindelijk om een uur of 3 's middags besloot ik er toch voor te gaan, want een dag als deze krijgen we waarschijnlijk niet meer. Na flink wat speurwerk om de juiste bussen te vinden, passeerde ik uiteindelijk weer de zalmkwekerij en wist ik dat het niet ver meer was tot de voet van Grouse Mountain.
Ik kocht nog een extra fles drinken uit de automaat, want het was nog steeds bloedheet, en verruilde mijn slippers voor mijn wandelschoenen. Ik weet nu waaraan het pad zijn status ontleend en het doet zijn naam de Grouse Grind echt eer aan. Hoe je het ook went of keert, als jij in minder dan 3km zo'n 850 meter omhoog klimt ga je goed stuk. Er zijn fanatiekelingen (lees: gekken) die dit soort klimmen als sport oprennen. Het record staat met 23 minuten en 48 seconden (!) op naam van Sebastian Salas.. die is dus lang niet wijs.. De gemiddelde tijd die genoemd werd was anderhalf uur, en daar richtte ik mij dan ook op. Natuurlijk moet je niet te snel van start gaan, dat weet toch iedereen, maar toen ik een bordje tegenkwam met 1/4 schrok ik toch even. Tot dan toe ging het in een lekker tempo en je werd er wel moe van, maar het schoot wel mooi op. Maar allemachtig, dan moet ik dit dus nog 4 keer volhouden! Kwart twee en drie waren nog een stuk steiler, dus het was echt wel even afzien, maar des te groter de voldoening als je boven bent. Nu ben ik een echt Vancouverite (of Vancouverer, Vancouvereraar, Vancouverist, ofzo..)
Boven op Mount Grouse is een skigebied, maar is ook in de zomer van alles te doen: een vogelshow, een houthakkersshow, tal van wandelingen richting andere bergtoppen en een omheind stuk natuur waar twee zwarte beren leven. Helaas was het al bijna 6 uur en waren er geen voorstellingen meer, dus besloot ik een kijkje te nemen of de beren thuis waren. Zij waren net bezig aan hun avondmaal, dus ze zaten verstopt in hun nachthok. Desalniettemin gaaf om die grote beesten van dichtbij te kunnen zien en wie weet lopen ze de volgende keer wel buiten, want ik was vastbesloten nog een keer terug te komen.
Ondertussen is dit al wel weer een lang verhaal aan het worden en zijn we nog maar bij vorig weekend. Ook gisteren heb ik weer prachtig gefietst en gewandeld, ditmaal iets verder richting het oosten in Lynn Canyon Park. Wederom prachtig, met een wilde rivier die zich door diepe kloven naar beneden stort. Ik zal een aantal foto's toevoegen, ook al tonen die maar een fractie van al dat natuurschoon dat zich hier zo pal naast een wereldstad bevindt. Het blijft mij verbazen...
Ik hoop dat de blogs nog niet vervelen met al dat gewandel en gefiets, maar nu het weer hier minder wordt zullen er ook wel andere activiteiten op het programma komen.
Tot een volgende keer,
Liefs Teun
P.S. ook doordeweeks zit ik niet stil. Ik heb ondertussen een eerste versie van het tong-model af en een filmpje van de simulatie is hier te zien: http://youtu.be/60_At7Q1Kvg .
-
29 September 2014 - 08:40
Moeders:
goeiemorgen teun, toch eerst je verhaal weer gelezen. Heerlijk, nu met school bezig. Jij ook weer een fijne week!! -
29 September 2014 - 13:42
Opa G.:
Hallo Teun, -
29 September 2014 - 13:45
Simone:
Helemaal super Teun!
Meer valt er ook bijna niet te zeggen.
Eva liet het filmpje al zien, blij dat er mensen zijn die dat soort dingen kunnen hahah (a)
Tot je volgende verhaal! -
29 September 2014 - 13:54
Opa G.:
Wat heb je weer een hoop beleefd en gezien Teun !!,!
Je krijgt intussen zo ongemerkt een paar "mountainbike"-benen.
Heb begrepen, dat je "tong-opdracht" ook vordert.
Geniet van land en weer, zoveel je kunt,want dit komt waarschijnlijk niet zo gauw meer terug.
Hartel.gr., 0pa en Oma G. -
29 September 2014 - 14:01
Gerdiegarretsen:
Teun wat zie je er goed uit. Niet verdwalen in die parken hoor. We willen je weer graag terug zien!!!!Oma G. -
29 September 2014 - 14:41
Birgit:
Tjonge wat zie je toch veel mooie dingen!
De weekeinden zijn vast veel te kort!
Leuk om te lezen dus vooral mee doorgaan.
Groetjes -
29 September 2014 - 17:23
Teun:
Bedankt voor jullie reacties!
@Rolinde, de punt achter de link werd meegenomen in het adres, nu werkt het als het goed is wel.. -
29 September 2014 - 20:26
Marjolein:
Ook nog even een reactie van mij.
Joh, als je terug komt heb je ongetwijfeld ballonkuiten van al dat gefiets!
Prachtige foto's, blijf ze vooral maken.
Veel succes met de tong.
Groet,
Marjolein
-
30 September 2014 - 13:38
Geert & Karen:
Ha Teun!
Weer een prachtig verhaal om te lezen, en bijna niet te geloven dat je dit allemaal echt meemaakt.
Blijf genieten van jouw werk en vrije tijd, wij genieten met jou mee!
XXX Geert en Karen -
05 Oktober 2014 - 14:24
Ton:
Hoi Teun,
Wat een ervaringen doe je op !! Je verslagen zijn zeer leuk om te lezen.
Net ook het Youtube filmpje bekeken, goed hoor.
Geniet er van en blijf ons op de hoogte houden.
Groeten uit Elst,
Ton, Ilona. Thijs en Carlijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
