Vancouver Island

Tijd voor een nieuw reisverslag! Ditmaal vanaf de boerderij in Ontario, waar meer kippen dan mensen wonen en de Country muziek op nagenoeg elk radiostation de boventoon voert.

Maar eerst nog even terug naar het westen van het land, want twee weekenden geleden ben ik met Tiago naar Vancouver Island geweest. Een eiland dat even groot is als Nederland, maar waar nog geen 800.000 mensen wonen. Het merendeel woont in Victoria, de hoofdstad van British Columbia, ook al is dit nog steeds maar een fractie van het formaat van Vancouver. De rest van het eiland is nauwelijks bewoond, ruw en onherbergzaam en helaas te afgelegen om te bezoeken in een weekendje.

Het plan was om 's ochtends op tijd te vertrekken, maar na de Halloween feestjes van de voorgaande avond besloten we onze pijlen te richten op de boot van één uur. De ferry vertrekt van Tsawassen, het zuidelijkste puntje van de agglomeratie van Vancouver (zo'n 30 km ten zuiden van Downtown!), dus de fiets ging mee op de bus, de trein en uiteindelijk de boot. De overtocht zelf was al prachtig: beboste bergen die oprezen vanuit de oceaan en kleine eilandjes met een steiger, een huis en een hoop natuurschoon. Op een gegeven moment werd zelfs omgeroepen dat aan bakboord een aantal walvissen gespot waren, maar helaas hebben wij die net gemist.

Na een kleine 2 uur op het water en nog ruim een uur weer met de bus kwamen we aan op onze bestemming: Victoria. Een mooi havenstadje met veel Britse invloeden, waaronder de klassieke dubbeldekkers, al waren ze hier niet rood... Eerst maar een fiets huren voor Tiago (z'n eigen fiets had een lekke band) en vervolgens op zoek naar een plek om te overnachten. Gelukkig hadden ze bij het eerste hostel waar we binnen liepen nog net een kamertje vrij, dus konden we onze spullen dumpen en op verkenning uit.

Na een ritje langs de haventjes vonden we uiteindelijk een brew pub, een café/restaurant waar ze hun eigen bier brouwen, genaamd Spinnakers. Hoewel de stad zo buiten het toeristische hoogseizoen een beetje doods was, was het hier gezellig druk. En met een reden! Ze hadden zo’n twintig (!) verschillende, zelfgebrouwde bieren op het vat en degenen die wij geproefd hebben smaakten allemaal erg goed! Behalve dat zijn we er ook achter gekomen dat een Spinnaker een zeil op een schip is (1 punt voor mij), en dat het ook een Engels woord is (1 punt voor Tiago). Het eerste idee was alleen een biertje, maar uiteindelijk hebben we er ook maar gegeten en was het al donker toen we weer buiten stonden.

Via een mooie toeristische route (ahum..) terug naar het hostel waar op dat moment een jazz bandje speelde. Nouja, vijf oude rotten die stuk voor stuk met een aantal bekende namen gespeeld hebben, maar die zo langzamerhand met hun idolen in geschiedenis veranderen. Maar ze speelden goed en hadden er nog veel lol in, dus ook wij vermaakten ons prima. Eigenlijk waren we beiden toen wel moe, maar met “one night only” moesten we toch nog maar even het nachtleven verkennen.

De volgende ochtend een beetje brak, maar toch vroeg uit de veren, want voordat je het weet zit je weer thuis. Dus eerst ontbijten en toen naar het Royal BC museum, waar de geschiedenis van Victoria en British Columbia werd verteld. Met name de vleugel met native history (dus over de oorspronkelijke inwoner/Aboriginals/Indianen) en de afdeling over de kolonisatie door de Europeanen waren erg interessant. Ze hadden de verschillende ruimtes echt omgetoverd tot de locaties waar de verhalen zich afspeelden, waardoor het veel meer tot leven kwam. Helaas moesten we ons op het eind door de andere verdieping met natural history heen haasten en hadden we helemaal geen tijd meer voor de expositie over Vikingen, want voor de middag hadden we andere plannen…

We gingen, ondanks dat het weer wat minder was, met een Zodiac achter de walvissen aan! Goed ingepakt gingen we met nog een duo in de rubberboot zitten en schoten we over de golven op zoek naar een spoor van de Orka’s die die ochtend gesignaleerd waren ten oosten van het eiland. Jammer genoeg bleek de oceaan te groot en ons zichtveld te klein, want die Orka’s hebben we niet weergevonden. De kapitein had echter nog wel een troef achter de hand, want ten zuiden van het eiland konden we misschien een aantal Bultrug walvissen vinden. Op weg naar de juiste spot kwamen we langs een tweetal rotsen die afgeladen waren met twee soorten zeeleeuwen. Het bleken allemaal mannetjes te zijn, want de vrouwtjes blijven zuidelijker voor de kusten van California, waar het water warmer is. En wat doen de mannen als de vrouwen van huis zijn? Juist ja, ze maken een hoop kabaal en stoeien om op het hoogste puntje van de rots te kunnen zitten. Het zijn ook net mensen… of zijn wij net dieren?

Het vinden van de walvissen viel echter niet mee. Het waaide hard, waardoor de golven een stuk hoger waren dan normaal en als je dan een fonteintje op een paar kilometer afstand wilt spotten valt dat niet mee. Tel daarbij op dat wij in totaal met vijf paar ogen op het water waren, waar er in de zomer wel vijftig boten speuren naar de beesten. Gelukkig zag ‘die andere jongen’ op een gegeven moment iets in de verte. De schipper geloofde het eerst niet, maar besloot toch maar een stuk die kant op te varen. Na minstens tien minuten op volle snelheid kwamen we in de buurt en bleek er inderdaad een walvis-familie te zwemmen! Een moeder met een kalf en een derde waarvan ik eigenlijk niet meer weer of die er ook wat mee te maken had… Bijzonder om te zien hoe die logge beesten door het water glijden, vier of vijf keer ademhalen en dan weer de diepte induiken. Helaas geen spectaculaire sprongen of mooie actiefoto’s, maar wel genoten van het moment. Voor de trip werd gecheckt of er niemand rug- of nekklachten had, maar toen we na drie uur over het water gestuiterd te hebben weer vaste grond onder de voeten hadden was het wel duidelijk waarom…

Op aanraden van de kapitein zochten we een pub in de buurt op om bij te komen voor we aan de lange reis naar huis begonnen. Ik besloot een ‘poutine’ te bestellen, want dat had ik al meerdere keren op de menu’s zien staan. Het gerecht was een bord patat met ‘pulled pork’, uitjes en stukken kaas, overgoten met jus. Een degelijke Canadese maaltijd die me deed denken aan een ‘patatje Meeden’, maar dan nog iets minder gezond. Maar wel lekker voor een keer! De terugreis begon toen we om kwart voor zes op de bus stapten eindigde ruim vijf uur later toen ik nat en modderig weer mijn deur opendraaide.. dat is een verhaal op zich, maar hierbij een korte samenvatting.

Toen we van de ferry kwamen liepen we rustig naar de bushalte, waar twee verlengde bussen klaarstonden om iedereen thuis te brengen. Na een tijdje wachten kwam ik er echter achter dat ik de vijfde wachtende met een fiets was. En aangezien er twee fietsen op een fietsrek passen zou dat wel eens een probleem kun worden. Dit bleek inderdaad een probleem, maar de buschauffeur was wel behulpzaam: een kilometer of acht verderop was een bushalte waar ook een andere buslijn langs kwam, dus dan hoefde ik geen uur te wachten. Dus… Tiago mee met de bus (hij had immers geen fiets bij zich) en ik op zoek naar die andere bushalte in de middle of nowhere. Gelukkig had ik fietslampjes bij me, want de enige route was een verlaten snelweg, zonder verlichting en met wegwerkzaamheden en afgezette fietsstroken. Als kers op de taart begon het ook nog te regenen..

Toen had ik een geniaal idee. Daar kon ik nog wel eens goed mee binnenlopen.. Als je een klein stukje plastic boven de wielen plaatst, zodat regenwater en modder niet via je rug bij je broek inlopen. Daar hebben mensen vast wel een paar tientjes voor over! Oh, wacht.. volgens mij bestaat dat al.. Nouja uiteindelijk vond ik de bushalte en na een minuut of tien kwam er dan ook nog eens een bus! Wat een mazzel.. Gelukkig vroeg de buschauffeur waar mijn reis naartoe ging, want het bleek dat deze bus mij daar niet heen zou brengen. Dus een eindje verderop maar weer uitgestapt en gewacht op een andere lijn die me wel bij een treinstation kon afzetten. Vanaf de trein ging alles eigenlijk verrassend voorspoedig en omdat ik toch al een modderfiguur had geslagen kon ik het laatste stukje net zo goed ook fietsen in plaats van weer te wachten op een bus. Wat een weekend..

Iedereen die dit verhaal begonnen was met de hoop wat nieuws vanuit Ontario te horen moet ik helaas teleurstellen. Had niet verwacht dat dit al zo’n verhaal zou worden, dus mijn belevenissen hier bewaar ik voor een volgend blogje, al zal ik dit keer wat minder lang op me laten wachten. Tot snel!