De onheilspellende lijfspreuk van de Starks leek mij wel een gepaste titel voor dit verslag, want het mooie zomerweer lijkt nu wel voorbij te zijn. De regenachtige, mistige en bewolkte dagen van afgelopen week schijnen hier de norm te zijn voor 8 van de 12 maanden van het jaar. En hoewel de temperaturen hier zelden onder het vriespunt komen was het deze week toch een beetje winter. Niet omdat het buiten zo koud was, want het is nog zo'n 15 graden, maar vanwege het centrale verwarmingssysteem in het huis. De thermostaat hangt in het centrale halletje, tussen mijn kamer en de keuken, en de voordeur zit direct aan mijn kamer. Het gevolg is dat de thermostaat denkt dat het netjes 20 graden is in huis, maar in de buurt van het bureau bij het raam is het net zo koud als buiten. Tel daarbij op dat de huisbaas zo "slim" is geweest om de maximale temperatuur op 20 graden in te stellen, met als resultaat dat de verwarming nooit aanslaat. Een milieubewuste tactiek, maar niet erg comfortabel als je een dagje vanuit huis werkt.

Alle opties zoals het instellen van schema's of het aanpassen van de maximale temperatuur waren netjes geblokkeerd, maar een beetje techneut natuurlijk niet voor één gat te vangen. Met wat speurwerk op het internet kwam ik er al snel achter hoe je ondanks de blokkade, toch in de installatie menu's kunt belanden. Die menu's zijn een verhaal apart, want in plaats van enkele woorden die omschrijven welke instellingen je aan het aanpassen bent staat er slechts een 4-cijferige code. Gelukkig weet Google ook de gebruikershandleiding van het betreffende apparaatje te vinden, met pagina's vol tabellen die de absurde coderingen ontcijferen. 0150 betekent "de eerste 2 cijfers van het jaartal", 0160 wordt gebruikt voor de overige 2 getallen en zo is er voor elke optie een aparte code. De ingenieur die deze User Interface heeft ontworpen moet meteen ontslagen worden! Waarschijnlijk met terugwerkende kracht, want ik denk dat dit systeem al een aantal decennia geleden ontworpen is. Anyway, na wat gepuzzel is het nu mogelijk om de verwarming tot een heerlijke, sub-tropische 30 graden op te voeren :-)

Helaas laat het weer zich niet zo gemakkelijk om de tuin leiden. De meeste voorspellingen zijn dermate onnauwkeurig dat je je beter in kunt stellen op het weer van gisteren dan op de voorspelling van morgen. Wel jammer, want als het droog is komt er soms best een lekker zonnetje door en kun je heerlijk wandelen, maar soms kom je daar dus gewoon te laat achter. Soms moet je gewoon een beetje mazzel hebben, en dat hadden we vorige week zondag. De studievereniging had een wandeling gepland en hoewel ik officieel geen lid ben, was ik van harte welkom om mee te gaan. Met een groep van zo'n 15 studenten zijn we de bossen in gegaan met als doel de Norvan Fals.(http://www.vancouvertrails.com/trails/norvan-falls/)

Gezellige wandeling, met een mooie beloning aan het eind, of beter gezegd halverwege, want je moet natuurlijk ook weer terug. De waterval verzorgde nog wat extra vermaak doordat Daniel (een Duitser) besluit een duik te nemen in de poel die is uitgeslepen door het vallende water. Tot ieders verbazing was hij goed voorbereid en toverde hij een zwembroek en handdoek uit zijn tas. Hij hield zich goed groot, maar het water was overduidelijk veel te koud om te zwemmen. Na 2 tellen had hij een knalrood hoofd en toen hij weer op de kant stond trilde hij van top tot teen. Leedvermaak blijft toch één van de meest vermakelijk vormen van vermaak!

Na de geslaagde wandeling moest iedereen op zoek naar de juiste bus. Behalve ik, want ik was op de fiets! En dat was lekker zeg! De heenweg had ik gelukkig wat speling, want dat was flink bergop, maar dat betekent dat je terug heerlijk kunt scheuren. Volle vaart van de berg af over die prachtige brede wegen! Geen last van auto's want die houden je toch niet bij.. Maarja, misschien toch wel verstandig om een helm te hebben als je dit vaker doet..

's Avonds sprak ik af met Arvind (uit India) en Daniel (die halve gare Duitser) om authentiek zuid-Indiaas te eten, op aanraden van Arvind werd het "the House of Dosas". Een Dosa bleek een knapperige pannenkoek te zijn, gemaakt van gefermenteerde rijst, die wordt opgerold als een soort Vegter's rolletje. Maar dan één van wereldformaat, want de koker was een halve meter lang en 20 cm in doorsnede. In het midden gevuld met een heerlijk, Indiaas, vlees- of groenteprutje. Ik koos voor half lamsvlees en half groente en dat bleek een erg goede keus! Als je de foto ziet vraag je je waarschijnlijk af: hoe eet je dat? En het antwoord is: met je handen! Je breekt stukjes van de knapperige pannenkoek af schept daarmee een hap van je prutje op, of je dipt het in één van de bijgeleverde chutneys. Echt smullen!

Verder heb ik de knoop doorgehakt om een week naar de andere kant van Canada te vliegen om Harry en Greetje en mijn neefjes en nichtje op te zoeken. De trip staat nu gepland van 8 t/m 15 november, dus dat is nog iets om lekker naar uit te kijken! Verder staan er ook nog genoeg dingen op mijn bucketlist, ik hoop maar dat er nog een paar mooie weekenden in het verschiet liggen om Vancouver Island, Whistler en de Rocky Mountains te ontdekken.

Volgende keer weer meer, tot dan!